Betekenis

Wat voorgrond is vraagt aandacht, dat principe geldt als je met een team werkt. Dan kan het zijn dat iets zo belangrijk is, dat iedereen afhaakt als je doet alsof het er niet mag zijn.
Als begeleider weet je dan weer, dat je voorbereidt om los te laten. Het gaat toch altijd anders. Allerlei oorzaken kunnen een dynamisch leerproces belemmeren, zoals persoonlijke omstandigheden, werkdruk, medegroepsleden of actuele problemen op het werk. Door aandacht te schenken aan deze ‘storingen’ maak je het mogelijk dat teamleden erbij blijven.

In je persoonlijk leven gaat dit natuurlijk ook op. Het valt mij op dat twee boeken over zin en betekenis al wekenlang goed verkopen.
Fokke Obbema hield over dat ene boek, zijn serie gebundelde interviews over de zin van het leven, onder de noemer Een zinnige zondagmiddag een onderhoudend betoog hier in huis. De gesprekken tussen de deelnemers kregen als vanzelf diepgang. In dat andere boek (De kunst van het ongelukkig zijn) betoogt psychiater Dirk De Wachter dat geluk in ieder geval niet de zin van het leven is. Wat dan wel?
De essenties van het leven hebben toch steeds weer de gewoonte om zo samen te klonteren. De bijeenkomst hier in huis en vooral onlangs het plotselinge overlijden van mijn moeder zorgen ervoor dat ik enigszins blijf hangen bij het thema zingeving. Het is dus niet verwonderlijk dat in zo’n periode met een vriendengroep ook de film Het nieuwe testament voorbijkomt.
Daarin komt een scène voor waardoor iedereen te weten komen hoe lang zij nog te leven hebben.
Wat vervolgens tot een gesprek leidt over de vraag of dat je leven verandert.
Wat ga je anders doen? Wat doe je niet meer? Wat doe je wel?
En terugkijkend: wat heb je gedaan. Wat heb je nagelaten?

Zonder de zwaarte te vermijden helpt het mij om in periodes die verdrietig zijn om toch ook  lichtheid toe te laten. Daarom was ik blij met een verhaal uit de nieuwsbrief van mijn collega Annemie, waarin samenklonterend ook het aangekondigde einde opduikt:
Terwijl ze op de operatietafel ligt, de dood nabij, krijgt ze een visioen. Een helder licht verschijnt,
God staat voor haar en ze vraagt: ‘is mijn tijd gekomen?’
God antwoordt: ‘nee hoor, je hebt nog 43 jaar, 2 maanden en 8 dagen tegoed’.
Een paar weken later neemt ze al haar spaargeld op en besluit ze een facelift en een liposuctie te doen.
Daarnaast ook haar lippen op te laten spuiten, een borstvergroting te nemen et cetera. Kortom, een totale make-over.
Nu ze weet dat ze nog een heel leven voor zich heeft, loont het de moeite.
Maar helaas, na de laatste operatie steekt ze totaal gerenoveerd de straat over en wordt gegrepen door een ambulance.
Ze is morsdood. Eenmaal bij de hemel aangekomen, foetert ze tegen God: ‘hoe kan dit nu? Ik dacht dat je had gezegd dat ik nog ruim 40 jaar tegoed had!’
‘Ooohhh’, zegt God, ‘ben jij het? Meid, ik had je niet herkend!’