Voorstraat 125 | Column
Column over levenskunstkunst
lummelen, levenskunst, voorstraat 125, coaching
22207
post-template-default,single,single-post,postid-22207,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,select-theme-ver-3.4,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12.1,vc_responsive
 

Lummelen als levenskunst

Lummelen als levenskunst

Soms heb ik geen idee. En wat dan werkt, is gewoon maar beginnen met schrijven.
Zo trad Stef Bos met zijn voorstelling Kern op in schouwburg Kunstmin alhier in Dordrecht.
Mij spreekt aan hoe hij zijn gevoelens weet te verwoorden.
En wel zo, dat iedere luisteraar een eigen interpretatie aan zijn teksten ontleent.
Voor mij is Stef een creatieve duizendpoot: schrijver, muzikant, verteller, filosoof.
Over creativiteit gesproken.
De Britse komiek John Cleese raadt iedereen die creatief wil zijn aan om eerst maar eens een tijdje te lummelen.
Lummelen, heerlijk ouderwets woord, net zoals dartel, ravotten, drentelen, bakzeil en lanterfanten.
Laten we dit soort bijna vergeten woorden in ere houden en regelmatig gebruiken.

Lanterfanten is overigens een hele kunst. De bliep van de smartphone is verleidelijk en voor je het weet beland je in een WhatsApp tweespraak, die je naar je agenda doet grijpen omdat je een afspraak moet wijzigen; waarvoor je iemand belt die, nu hij jou toch aan de lijn heeft, iets wil bespreken wat geen uitstel duldt en wat tot resultaat heeft dat je jezelf achter je laptop aantreft om op een tekst te reageren die zo snel mogelijk moet worden verspreid.
Frustrerend is alleen dat je laptop ineens blokkeert en om een wachtwoord vraagt wat jij je niet meer kunt herinneren.
Na een aantal vergeefse pogingen met zeventien mogelijke wachtwoorden die je ooit hebt gebruikt, waarbij je in de verwarring zelfs je pincode intoetst, ga je op zoek naar die ene agenda waar je ze ooit allemaal in hebt opgeschreven en waarvan je weet dat je die in een tomeloze opruimwoede hebt opgeslagen in kartonnen dozen in de kelder als gevolg van goede voornemens om nu eindelijk eens schoon schip te maken met al die nodeloze bewaarnostalgie.
De lamp daar is stuk, die zou je al eens vervangen. Je pakt je mobiel, handig toch zo’n zaklampapp, alleen moet je telefoon opgeladen.
Dan kun je net zo goed even boodschappen doen en meteen een lampje meenemen, twee vliegen in een klap.
Maar waarvoor was je ook al weer in de kelder?
Dat je dat even niet weet is niet erg, want heel veel mensen hebben daar last van, niet iets om je ongerust over te maken.
Daar heb je een keer wat over gelezen, zo leuk, waar heb je dat bewaard?
En voor je het weet zit je op de fiets, doe je snel wat broodnodige boodschappen, draai je een nieuwe lamp in en ben je op zoek naar dat ene artikel over hoe je geheugen werkt en zo afdwalend krijg je een idee voor een maandelijkse column.Als levenskunst de kunst is om, ongeacht de omstandigheden, het beste uit het leven te halen, dan valt lummelen daar toch zeker onder.