Voorstraat 125 | Waardevol
21725
post-template-default,single,single-post,postid-21725,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,select-theme-ver-3.4,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12.1,vc_responsive
 

Waardevol

Waardevol

Waardevol

Hoe werkt dat toch, jezelf ontwikkelen. Het blijft fascinerend hoe je als individu soms toch weer gewoon in je valkuilen stapt. Zo maakte ik me onlangs heel druk of ik een spontane toezegging wel kon waarmaken. Het moest allemaal op korte termijn. Een toezegging met de nodige organisatorische rompslomp, ook op technisch gebied, en juist dat maakte mij enigszins zenuwachtig over deze mogelijke opdracht. In mijn familiekring levert de anekdote over hoe ik ooit een elektrische oven met een lucifer wilde ontsteken nog steeds lachstuipen op.

Zelfs in mijn droom was ik met mijn complexe klus in de weer en enigszins zweterig ontwaakte ik met gedachtenspinsels als ‘wat heb ik nu toch weer gedaan, hoe krijg ik dit geregeld?’ Mijn vermanning (geen spelfout) die zich uitte in binnensmonds gemompel over leeftijd, ervaring en wijsheden als ‘voor hetere vuren gestaan’, ‘wat is het ergste dat je kan overkomen’, ‘ontwikkeling vindt plaats door dat te doen wat je ingewikkeld vindt’ en zo meer, wisten zich nog niet in mijn mentale staan van zijn te nestelen. DENK koppel ik niet aan een politieke partij in oprichting. DENK straat voor de afkorting: Doe Eerst Nijpende Klussen. Dus ging ik voortvarend aan de slag met de organisatie van dit evenement, waarvoor ik ook anderen in mijn netwerk nodig heb. Ineens kwam er tussen die bedrijven door een bericht binnen: ‘De opdracht die ik je min of meer toezegde, krijg ik er op het werk niet doorheen. Leuk idee, maar gezien de tijd van het jaar… Jammer, maar helaas.’ Terwijl de rust in mij neerdaalde, bedacht ik vooral dat ik nogal wat negatieve energie kwijt was geraakt door me druk te maken over iets wat achteraf niet nodig bleek. Confronterend: blijkbaar zit controle drang me in de weg. Terwijl vanuit opgedane ervaring keer op keer blijkt dat uiteindelijk alles met de nodige improvisatie – die het altijd ook zo leuk maakt – weer op zijn pootjes terecht komt. Waarmee weer aangetoond is, dat de kunst van het leven bestaat uit het overbruggen van de tegenstelling in de paradox. En vooral ook op dieperliggend niveau om in contact te zijn met je waarden.

De foto is de cel van Nelson Mandela op Robbeneiland. Het inspirerende voorbeeld van iemand die leefde naar zijn waarden. Gelukkig heb ik meteen mijn slogan voor het komend jaar te pakken: ’t Komt goed, ook als het anders gaat.